Jak uszyć prostą sukienkę dla dziewczynki – TUTORIAL

Jest to moja pierwsza instrukcja związana od początku do końca z szyciem ubrania, a także pierwszy wpis po nieco dłuższej przerwie od Białej Nici 🙂 Pomysł na zrobienie tego tutorialu przyszedł do mnie w chwili, kiedy tworzyłam jedną z sukienek dla mojej córeczki. Uznałam, że na ten moment udało mi się na tyle opracować kilka własnych metod związanych z szyciem prostych ubrań (zwłaszcza dla dzieci:), że może instrukcja z dokładnymi zdjęciami związana z tym, jak uszyć prostą, codzienną sukienkę dla dziewczynki okaże się dla kogoś pomocna.

Jak uszyć sukienkę – potrzebne rzeczy:

• wykrój na prosty, klasyczny T-shirt

Powinien on być zgodny z rozmiarem dziewczynki; ten, który użyłam do tej sukienki pochodzi z bazowej wersji T-shirta z książki A. Tylak “Super T-shirt“, ale równie dobrze możecie ten wykrój zrobić sami (na podstawie ulubionej koszulki dziecka) lub kupić np. w wersji elektronicznej w internecie. Tu polecam spróbować z wykrojami w wersji PDF z MadeByMe Patterns, które co jakiś czas kupuję na stronie olabela.pl. Nie mogłam na stronie znaleźć wykroju na “zwykły T-shirt”, więc podaję opcję na wersję z długim rękawkiem + opcja z falbanką lub wersja bluzki z krótkim/długim rękawem i opcjonalną kieszonką – tej oczywiście tu szyć nie będziemy (chyba, że ktoś ma inną koncepcję na sukienkę:), chodzi mi głównie o bazowy wykrój na T-shirt. Na pewno inne wykroje znajdziecie także na burda.pl lub patterns-wykroje.pl. Bazowy wykrój zawsze warto mieć – osobiście bardzo często korzystam w ubraniach dla mojej córeczki z prostych “bazówek”, które w trakcie tworzenia modeluję zgodnie z aktualną koncepcją.

• materiał na sukienkę

Oczywiście (jak zwykle :D) korzystałam z jersey-u i myślę, że na taką prostą, codzienną sprawdzi się on świetnie świetnie (choć wiadomo, że możecie szyć z tego, co zechcecie:); w zależności od rozmiaru dziecka trzeba będzie dobrać odpowiednią długość materiału, który zużyjemy. Mi wystarczył około 1 mb o szerokości 140 cm, by zrobić sukienkę dla rozmiaru 92 i jeszcze mi odrobina została na zrobienie jej chusty przeciwsłonecznej na głowę 🙂

Dodatkowe rzeczy:

• guziczek i mała gumka na tylne zapięcie (jeśli będziemy szyć sukienkę dla mniejszego dziecka)
• papier do wykrojów – ja zazwyczaj korzystam ze zwykłego szarego
• szpilki, nożyczki, pisak krawiecki
• metr krawiecki, linijka, ekierka
• maszyna do szycia (jeśli macie owerloka, też będzie super – zwłaszcza do jersey’u) i nici – niekoniecznie białe 😉

Przygotowanie wykroju i wszystkich potrzebnych części

1. Na początku warto ustalić (wstępnie zaplanować, rozrysować itp.), jaki docelowy wygląd ma mieć sukienka. Można przykładowo do ramion wszyć same rękawki, wykończyć je tak, jak dekolt – lamówką lub zrobić np. mix i połączyć bazowy krótki rękaw z falbaną. Wszystko zależy od naszej koncepcji. W tej instrukcji postanowiłam zrobić wersję sukienki z falbanami na rękawkach, ale przykładowo wrzucam także zdjęcie, na którym jest wykrój na rękawek.

Na wykroju T-shirta zagięta linia wyznacza mi miejsce talii. Kiedy nanosiłam wykrój na materiał, zgięłam go przed przypięciem do środka, odrysowałam i dałam pod talią dodatkowy 1 cm zapasu za zaszycie. Części wykroju będące “połówką” całości przykładamy do złożonego materiału prawymi stronami do siebie i przypinamy od miejsca złożenia. Poniżej pokazałam na przykładzie wykroju do falbany, w jaki sposób to zrobiłam.

Ważne wskazówki dotyczące przygotowania materiału:

Przed nanoszeniem wykrojów bardzo ważne jest, by materiał był wcześniej zdekatyzowany*, a nitka prosta przy odrysowywaniu części powinna iść “w dół wykroju” – w jerseyu lub na materiałach z nadrukami jest to świetnie widoczne w sposobie układania się druku lub patrząc na splot, których linie (widoczne zwłaszcza przy lekkim naciągnięciu) powinny układać się równolegle do siebie.

*czyli ogólnie mówiąc przeprany i dobrze przeprasowany po kupieniu. Jeśli chciałby wiedzieć więcej “z czym to się je”, to o dekatyzacji świetnie pisze Julia Dzwończyk z bloga joulenka.pl – zachęcam do zapoznania się! Są tam całościowe i przydatne informacje 🙂

2. Wykrój na falbanę można zrobić samemu tworząc coś na kształt przepołowionej “łezki”. Dolna linia powinna być prosta, a górna układać się na kształt łuku (będziemy ją potem wszywać w ramię). Dzięki temu falbana będzie ładnie “wchodzić” w ramię. Ja falbanę zazwyczaj robię z jak najmniejszych “ścinków” materiału, by nic się nie zmarnowało 😉 To, jak długą i szeroką falbanę chcemy zrobić, zależy tylko od nas – np. można zrobić ją nieco szerszą i mocniej zmarszczyć. Więcej o falbanie będzie poniżej.

3. Część spódnicy to w sumie jeden długi prostokąt o takiej długości, jaką chcemy mieć docelowo. U mnie jej długość wyniosła 27 cm + dodatek: 1 cm na przyszycie w talii i 2 cm na podwinięcie dołu = łącznie 30 cm. Szerokość tego “prostokąta” to suma obwodu wyciętych kawałków korpusu przy talii pomnożona przez 2. Czyli, jeśli obwód talii wyniósł u mnie łącznie 60 cm (po 30 cm na każdą z części), to szerokość spódnicy będzie 2x większa, by zrobić dodatkowo marszczenia – łącznie 122 cm ( + 2 cm na zaszycie). Gdyby ktoś z Was nie miał tak szerokiego materiału, można też zrobić dwie części po 60 cm z tą różnicą, że do każdej z nich dodajemy jeszcze łącznie 4 cm na zaszycie.

O tym, jak przygotować paski na lamówki, piszę już poniżej 🙂

Szycie dekoltu z lamówką

4. Wstępnie odmierzamy długość dekoltu części przodu i tyłu sukienki. Poniżej na przykładzie przodu pokazałam na tej kanciastej białej linii, co mierzymy 😉 Tak samo odmierzamy tył dekoltu i dodajemy podane wartości do siebie, następnie odejmujemy od tej sumy 4 cm – ta wartość to miejsca, które nam “znikną” z dekoltu po zszyciu ramion. Jeśli materiał, który będziecie używać na lamówkę jest bardzo rozciągliwy, możecie jeszcze odjąć od przyjętej wartości ok 2 cm lub więcej, by dekolt nam nie odstawał i ładnie trzymał kształt (zwłaszcza warto odjąć nieco więcej, jeśli np. będziecie szyć z jerseyu’u wiskozowego, który jest megarozciągliwy ;). U mnie wartość docelowa lamówki dekoltu wyniosła 32 cm (22 cm przód + 14 cm tył – 4 cm zaszycia ramion).

Jeśli chodzi o wysokość, ma ona u mnie 3 cm. Ponieważ szyję z jersey’u, nie zaprasowuję jej do środka przed szyciem i korzystam z jej “przywilejów” rozciągania się 🙂 Tu ważna uwaga – kiedy będziecie wycinać pliskę, najlepiej ją wykonać ze skosu (tzn. pod kątem ok 45 stopni od kierunku nitki prostej), zwłaszcza gdy korzystamy z innego materiału, niż jersey. Dzięki temu korzystając np. z batystu, który z natury nie jest zbyt rozciągliwy, nadamy mu nieco rozciągliwości tworząc plisę do lamówki właśnie w ten sposób. Ponieważ od momentu, gdy raz przypadkowo zabrakło mi materiału na zrobienie plisy ze skosu musiałam ją zrobić po linii prostej – już przy tym pozostałam przy jersey’ach. Materiał świetnie współpracuje podczas tworzenia lamówki i się rozciąga na tyle dobrze, że ładnie trzyma mi kształt dekoltu 🙂

5. Jeśli szyjemy sukienkę dla mniejszego dziecka, trzeba będzie zrobić dodatkowo wcięcie na plecach z zapięciem na guziczek, by sukienka mogła z łatwością przejść przez głowę. Po wyznaczeniu środka, prowadzę do dołu prostą linię o długości 5 cm i ją przycinam.

6. Teraz od razu przygotujemy małą lamówkę na tył. Wysokość tak, jak wcześniej ma 3 cm. U mnie ma ona łącznie 12,5 cm szerokości (po 5 cm na każdą ze stron + 0,5 cm na szycie kawałek “pod” miejscem przycięcia + 2 cm na podwinięcie końców lamówki przy dekolcie). Dlaczego tak – o tym będzie więcej za niedługo 🙂

7. Czas na zszywanie ramion. Łączymy je szpilkami prawymi stronami do siebie. Staramy się je zszyć w taki sposób, by układały się równo względem siebie. Część pleców jest zazwyczaj nieco “szersza”, więc trzeba będzie nieco wdać materiał w taki sposób, by wszędzie było równo i gładko wszyte.

Często pomocniczo wbijam też szpilki po bokach zakończeń, by mieć pewność, że równo wszyję całe ramię.

Podczas wszywania ramion staramy się tak układać materiał pod stopką, by wszystko było tam gładko, bez żadnych wybrzuszeń. Początkowo szło mi to strasznie opornie i bardzo długo, ale warto się nieco nad tym “pobawić”, by nie trzeba było niepotrzebnie poprawiać 🙂

8. Rozprasowujemy szwy ramion, a także obrębiamy – tu się zagalopowałam i jak widać tego nie zrobiłam … 🙂 Na szczęście ten jersey się nie pruje więc nie jest aż tak tragicznie. Czasem też się zdarza, że osoby szyjąc z dresówek nie zawsze z tego powodu wykańczają boki, ale jeśli o tym pamiętamy – warto ładnie wykończyć ubranie.

Jeśli zaszyte boki nieco odstają poza dekolt, przycinamy je.

9. A teraz będzie moja ulubiona część – tworzenie lamówki 😀 Mam nadzieję, że ta prosta, klasyczna metoda a zwłaszcza jej spokojnie wszywanie sprawią, że polubicie to tak samo, jak ja. U mnie podstawowa zasada w jej szyciu brzmiąca “na spokojnie i powoli” sprawdza się świetnie.

Przykładamy koniec paska lamówki prawą stroną do prawej strony materiału od miejsc końca tyłu (pomijając przycięcie) i spinamy całość szpilkami.

Jeśli będziecie mieć mniejszą lamówkę od dekoltu, trzeba będzie ją nieco naciągnąć przed umocowaniem.

Tutaj podam taki mój (choć może nie tylko ja tak mam:) sposób na to, by zawsze szyć prosto wszystkie części ze sobą. U mnie świetnie się sprawdza zasada “szyję zawsze tak, by pod stopką mieć przeważnie główne miejsce ubrania” – czyli szyjąc coś dla Kruszyny, tym głównym miejscem jest zawsze korpus góry i właśnie od tej strony zawsze szyję całość pod maszyną. Dzięki temu, nawet jeśli nie zawsze wyjdzie prosto przyszycie falbany, bo np. “odskoczy o parę mm – miejsce korpusu nigdy nie będzie miało tzw. fali Dunaju 😉 Dlatego po przeszpilkowaniu, obróciłam sobie materiał i zaczęłam szyć od strony tej mojej “głównej części”.

Szyję w odległości ok 1 cm od brzegu. Podczas szycia zwracamy uwagę na to, by wszystkie zszywane części były równo względem siebie, a lamówka została wszyta tak, jak “zaplanowaliśmy” szpilkami. Czasem trzeba będzie podnieść stopkę i co nieco poprawić, lekko ją naciągnąć itp., by wszystko wyszło dobrze.

Ucinamy nadmiar brzegu na ok 2-3 mm.

Następnie składamy lamówkę na 1 cm do środka i ponownie, lekko ją naciągając w razie potrzeby (byle nie za mocno!) w taki sposób, by na styk zakryć przed chwilą powstały szew.

Następnie całość fastrygujemy. Można do tego użyć maszyny, ale mi czasem materiał z lamówki “odskakiwał” od spodu, przez co musiałam go nie raz pruć i robić lamówkę od nowa.

Dlatego zaczęłam je ostatecznie fastrygować ręcznie. Czasem najlepiej sprawdzają się proste metody. W tym celu polecam dobrą muzykę w tle lub ciekawy podcast – i przyjemnie się tak powoli tworzy 🙂

Do fastrygi najlepiej użyć nici kontrastowej, dzięki czemu łatwiej będzie się ją potem rozpruwało.

Teraz już wszywamy lamówkę docelowym ściegiem prostym (u mnie dł. 2,5) na prawej stronie dekoltu. Staramy się przez całość szycia trzymać prostą linię, którą zaczynamy szyć. U mnie jest to ok 2 mm od brzegu.

Rozpruwamy wcześniejszą fastrygę.

10. Czas na wykończenie przycięcia. Jest na to w sumie parę sposobów. U mnie sprawdza się ten poniżej. Podobnie jak wcześniej przykładamy pasek lamówki do prawej strony materiału z tą różnicą, że pozostawiamy 1 cm poza dekoltem.

Przerzucamy go na drugą stronę i mocno mocujemy szpilką

Mocujemy całość paska. Najtrudniejsze do przyszycia (zwłaszcza na początku) może być przyszycie jej w linii wcięcia, ale na pewno z czasem będzie szło coraz lepiej:)

W trakcie szycia w miejscu wcięcia trzeba będzie parę razy podnosić stopkę i odpowiednio przesuwać materiał, by nie zszyć go przez przypadek ze sobą.

Szyjąc starajmy się zwrócić uwagę na to, by oba końce mocno przylegały do siebie – w przeciwnym razie może nam powstać nierówność, którą zauważycie po mojej jednej stronie już wszytej lamówki karczku.

Z mocowaniem szpilką i fastrygą robimy podobnie, jak przy dekolcie. Jedyna różnica jest taka, że jeden z końców, gdzie chcemy mieć zapięcie na guzik, pozostawiamy na chwilę niezaszyty.

Zanim zaczniemy szyć docelowo, od razu umocujemy do tego miejsca całości malutką gumkę (ew. gumosznurek lub zrolowany kawałek z resztki jersey’u ) do zapinania guziczka. U mnie wynosi ona ok. 6 cm.

Składamy ją razem i zszywamy ze sobą, następnie wkładamy ją w wyznaczone przez nas miejsce dekoltu.

Powinna ona być włożona jak najgłębiej, a potem podczas docelowego szycia przeszyta parę razy by mieć pewność, że się nie rozpruje.

Kiedy wszystko jest gotowe, szyjemy ostatecznie lamówkę przy karczku – podobnie jak wcześniej, też 2 mm od lewego końca lamówki.

Z prawej strony karczku po zaszyciu możecie zobaczyć poniżej miejsce, które tuż przy brzegu nieco odstaje do góry. Dlatego bardzo istotne jest to, by podczas szycia tej lamówki przy brzegach w miejscu podwinięcia na ten 1 cm do wewnątrz – mocno się nam trzymała.

Jeśli jednak po paru próbach nie wychodzi Wam “idealnie” (o ile szycie idealne jest możliwe;), to czasem sytuację może uratować wszyty w tym niedokładnie zrobionym miejscu guziczek.

Teraz nadamy karczkowi odpowiedni kształt. W tym calu lamówkę spinamy równo ze sobą po obu stronach i przeszywamy w oznaczonym miejscu.

Czas na ręczne wykończenie dekoltu 🙂 Wszytą uprzednio gumkę mocujemy od strony wewnętrznej w taki sposób, jak widać poniżej. Starajmy się nie przebijać materiału do strony zewnętrznej.

Na sam koniec przyszywamy guziczek.

Ten tutaj pochodzi z mojego “magicznego” pudełka, w którym trzymam tzw. rodzinne guziki od mojej babci i mamy 🙂 Ten fioletowy typ chyba był kiedyś na rękawach żakietu mojej mamy, kiedy byłam jeszcze dzieckiem.

Nasz korpus jest prawie gotowy! Czas zrobić falbanę 🙂

Wykończenie ramion – falbanka

11. Tak, jak pisałam wcześniej – nasz wykrój na nią powinien mieć kształt przepołowionej “łezki” z odstępem łuku od pionowej dolnej linii na co najmniej 1 cm. Jeśli chcemy zrobić większe podwinięcie, zwiększamy ją w miejscu łuku o podaną wartość (np. o dodatkowe 2 cm).

Mi na kawałkach tkanin nie starczyło miejsca, więc zostawiłam tak, jak miałam na wykroju. Potrzebujemy takie dwie osobne części. Poniżej pokazuję w większości przykład tworzenia falbany na jednej sztuce.

Po naniesieniu wykroju przycinamy go.

W miejscu linii prostej podwijamy materiał o wyznaczoną przez siebie wartość. U mnie było to 0,5 cm, bo maksymalnie tyle mogłam tutaj zdziałać przy takich mniejszych częściach 🙂

W taki sam sposób postępujemy z drugą częścią “łezki”.

Pierwszy sposób na marszczenie – stopka do marszczeń

Jeśli planujecie częstsze szycie falban, spódnic, czy np. firanek, to polecam Wam zaopatrzyć się w specjalną stopkę do marszczeń. Jest po prostu genialna 🙂

Ważne jest sprawdzenie, jak zachowuje się dany materiał w trakcie marszczenia, bo być może trzeba będzie nieco pokombinować przy ustawieniach maszyny – na pewno ją “wyczujecie”. Polecam najpierw poćwiczyć na tym samym materiale, które pozostały po wycięciu wykrojów.

By uzyskać poniższe marszczenie, ustawienia w mojej maszynie (Janome Jubilee 6507) były następujące:

• naprężenie nici: 2
• docisk stopki: 0
• szerokość ściegu: 3
• długość ściegu: 4

Przed umocowaniem ich do ramion sprawdźmy, czy mają podobne wielkości. Następnie wyznaczmy na nich środek, który przykładamy prawymi stronami w miejscu szwu ramion.

W zależności od tego, na jaką długość chcecie mieć falbanę, odmierzamy od końca miejsca pach równe wartości po obu stronach. U mnie było to 4 cm.

Mocujemy całą falbanę.

I szyjemy. Tutaj także robię to od strony korpusu, by równo się on układał po wszyciu falban.

Przycinamy nadmiar przy brzegach na ok 2 mm i obrębiamy, zaczynając od boków sukienki.

12. Podwijamy do środka na 1 cm pozostałe części ramion.

Można je zaszyć na dwa sposoby – albo od miejsca kończenia się szwu idącego po łuku z zewnątrz lub prowadząc równoległą linię od brzegu w miejscu, gdzie kończy się falbana z prawej strony. Ja szyłam po linii łuku, przechodząc w trakcie szycia do równoległej od brzegu.

Teraz rozpruwamy widoczny szew, który powstał przy tworzeniu falbany.

W podobny sposób postępujemy z drugiej strony ramienia.

13. Kiedy obie falbany są wszyte, mocujemy boki prawymi stronami do siebie i zaszywamy.

Na koniec rozprasowujemy szew.

Cały korpus sukienki mamy już gotowy 🙂 Przechodzimy do spódnicy.

Jak uszyć spódnicę do sukienki.

14. Na początek stworzymy marszczenie w miejscu, gdzie będziemy łączyć spódnicę z górą sukienki. Tym razem zrobimy to w wersji klasycznej.

Drugi sposób na marszczenie

Najpierw upewnijmy się, że wzór (jeśli mamy jakiś w sukience) będzie się dobrze układał od góry do dołu.

Szyjemy ściegiem prostym o niewielkim naciągu nici i jak najdłuższym ściegu. U mnie był ustawiony na 4, a naciąg nici na 1.

Ważne, by po obu stronach przed i po szyciu odstawały nam nitki na ok. 5 cm. Nie ryglujemy, ale szyjemy cały szew luzem, “jak leci”.

Prowadzimy równoległą linię nieco dalej od powstałego szwu w taki sam sposób. Ważne, by potem podczas przyszywania spódnicy w korpus, był on widoczny po prawej stronie (podobnie, jak przy tworzeniu falbanek).

Teraz będziemy ręcznie marszczyć całość.

W tym celu oddzielamy od siebie wszystkie odstające nitki.

Chwytamy dwie górne i przeciągamy marszczenia. Starajmy się o to, by nie rozpruć nitek.

Podobnie robię też z drugiej strony.

Kiedy nasze marszczenie jest po części gotowe, będziemy sprawdzać, ile jeszcze trzeba pomarszczyć lub nieco poluzować, by spódnica wpasowała się w górę sukienki.

W tym celu odwracamy korpus na lewą stronę.

Spódnicę składamy prawą stroną do siebie, mocujemy na końcu szpilką górę boku i sprawdzamy czy całość do siebie pasuje.

Marszczenia powinny się układać równo w każdym miejscu, a spódnica odstawać od całości na 2 cm w celu jej zaszycia.

Kiedy formowanie spódnicy już się nam udało, czas zawiązać nitki przy marszczeniu, by nam ono potem nie “uciekło”. Można albo zrobić supły wiążąc wszystkie nitki, albo podobnie jak tutaj – zawiązać na supeł dwie górne i dwie dolne osobno.

Przycinamy nadmiar nici.

Zaszywamy teraz spódnicę w miejscu boku. Jeśli chcemy, możemy przed jej umocowaniem obrębić boki od góry jednego boku, przez dół, aż do drugiego, ew. zająć się tym później, po rozprasowaniu.

Gdy spódnica jest już zaszyta, odmierzamy od dołu wyznaczoną przez siebie odległość na podwinięcie dookoła. U mnie ma ono docelowo ok 1,5 cm, więc odmierzam 3 cm na od dołu spódnicy.

Przed zaprasowaniem podwinięcia, obrębiam dół na całej szerokości.

By materiał lepiej z nami współpracował podczas szycia, warto go porządnie zaprasować dużą ilością pary, układając go po wyznaczonych liniach.

Po prasowaniu można jeszcze umocować podwinięcie szpilkami, żeby równo się układało przy szyciu lub posłużyć się “ułatwiaczem” – u mnie jest to liniał magnetyczny do szycia równych podwinięć 🙂

Jak uszyć sukienkę – łączenie korpusu i spódnicy. Prace końcowe

15. Zaczynając od miejsca zszycia brzegów, mocujemy spódnicę do korpusu prawymi stronami do siebie. Następnie stopniowo przypinamy całość dookoła sprawdzając w trakcie, czy marszczenie wszędzie się równo układa. W razie czego poprawiamy lekko marszczenia w trakcie szpilkowania.

Po umocowaniu obu części będę po raz kolejny (i już ostatni) szyć od strony korpusu 🙂

Jak widzicie poniżej, teraz szyłam nieco bliżej brzegu, by od strony zewnętrznej nie zaszywać całości razem ze szwem marszczenia, które podobnie jak przy falbanach – trzeba będzie rozpruć.

W zależności od tego, jaka szerokość dalszej linii marszczenia wyszła u Was, na pewno wybierzecie odpowiednią szerokość szycia docelowego.

Po przyszyciu obu części razem, odcinamy nadmiar nici na taką odległość, by od razu łatwiej pozbyć się pierwszego szwu z marszczenia, które nie będzie nam już potrzebne.

Następnie obrębiamy boki…

… i zaprasowujemy je do dołu. Dodatkowo w miejscu łączenia się ze sobą brzegu korpusu i dołu możemy od wewnątrz przyszyć je ręcznie do siebie, by powstałe nam łączenie przy talii zawsze “szło w dół” zamiast do góry.

Odwracamy sukienkę na prawą stronę. Gotowa 🙂

Jak uszyć prostą sukienkę dla dziewczynki -podsumowanie

Tak wygląda u mnie szycie prostej, codziennej sukienki dla córeczki. A szyję je ogólnie dosyć często i z ogromną przyjemnością 🙂 Mam nadzieję, że ta instrukcja będzie dla kogoś pomocna – zwłaszcza, jeśli ktoś ma jakiekolwiek opory lub obawy przed szyciem ubrań. Tego typu sukienkę robi się naprawdę sprawnie i przyjemnie – na pewno przekonacie się sami 🙂

Ponieważ jestem po części samoukiem, po części zaś uczę się szycia na razie przez kursy online oraz książki czy czasopisma krawieckie – wciąż uwzględniam w moich sposobach na szycie pewien margines błędu, który może wynikać z mojej niewiedzy w danym temacie, bo np.ktoś mi czegoś nie przekazał, a można coś zrobić nieco lepiej, szybciej itp. 🙂 W przypadku, gdy ktoś z Was posiada jednak większą wiedzę krawiecką z dziedziny szycia ubrań, chętnie poznam Wasze porady czy wskazówki i nauczę się czegoś nowego.

Po więcej różnych tutoriali zapraszam do osobnej sekcji. Natomiast opaska widoczna na zdjęciach jest w osobnej instrukcji dostępna tutaj. Życzę Wam miłego szycia i do zobaczenia w kolejnym wpisie! 🙂

Ania